Van ARSIS:

• Valbona Hystuna: hoofd van het Youth Support Center van ARSIS, werkzaam bij ARSIS sinds 2003
• Nikolas Ftiakas: vrijwilliger op de mobiele school van 2014 tot 2015 en coördinator van 2015 tot 2019
• Eleftheria Ladia: vrijwilliger op de mobiele school in 2018 en coördinator sinds 2019
• Alberto Pérez López: straatonderwijzer op mobiele scholen sinds 2017

Van PRAKSIS:

• Stefania Pantazi: coördinator van de PRAKSIS-programma's in Noord-Griekenland
• Meni Christidou: stagiaire mobiele school in 2009 en coördinator van 2010 tot 2016
• Theodore Kazakis: vrijwilliger op de mobiele school van 2015 tot 2016 en coördinator van 2016 tot 2017
• Eleni Poda: mobiele schoolcoördinator sinds 2017

Hoe heb je Mobile School leren kennen?

Valbona: Een van mijn collega's ging naar een bijeenkomst van Dynamo International in Brussel in 2006 of 2007. Toen ze terugkwam, vertelde ze me over de prachtige tool die ze zag tijdens een presentatie van Mobile School. Ze dacht dat het voor ons een goed hulpmiddel zou zijn om te gebruiken, aangezien we lange tijd op straat werkten met kinderen die het slachtoffer waren geworden van mensenhandel en uitbuiting. Eind 2008 solliciteerde ARSIS voor de mobiele school en in 2009 werd de implementatietraining georganiseerd met Ann Van Hellemont (voormalig Mobile School Manager) en Rob Sweldens (huidige Mobile School Manager). Het was een geweldige ervaring. Zo geweldig dat ik de training twee keer heb gedaan (lacht). Ik hoor hetzelfde van mijn collega's. Velen van hen hebben minstens één Mobile School-training gevolgd en de feedback is altijd positief. De trainingen zijn interactief en je leert veel. Het gaat vaak om zulke simpele dingen dat je je afvraagt waarom je daar zelf niet aan hebt gedacht. Het is aan ons om de training vervolgens in de praktijk te implementeren.

Stefania: 12 jaar geleden ging een van mijn PRAKSIS-collega's naar een opleiding in Spanje en leerde daar Mobile School kennen. PRAKSIS werkte toen al met straatverbonden kinderen, maar het was moeilijk om ze echt te bereiken, dus leek de mobiele school het perfecte hulpmiddel voor ons. Nadat Ann en Rob kwamen, waren we erg enthousiast, want ons probleem was opgelost! De implementatietraining was geweldig. Het was vermoeiend — een hele maand! — maar het stelde ons in staat om alles te doen wat we hadden gedacht voor de kinderen te doen. Het is niet alleen de mobiele school, maar de hele filosofie erachter, de manier van werken met de kinderen.

Wat was je eerste ervaring met de mobiele school?

Menu's: De lange training die we hebben gehad, natuurlijk. Een maand training met ongeveer 15 mensen en twee geweldige trainers. Onze eerste straatwerkinterventie met de mobiele school in Dendropotamos zal ik nooit vergeten. Ik herinner me dat we daar in het begin stonden, niet echt wetend wat we moesten doen, terwijl Ann en Rob — de enige mensen die geen Grieks spraken — alle kinderen op de mobiele school aan het vermaken waren (lacht).

Eleftherie: Mijn eerste ervaring met de mobiele school was de eerste keer dat ik als vrijwilliger naar Dendropotamos ging, bijna twee jaar geleden. Het was een geweldige ervaring, want het was voor mij de eerste keer dat ik dicht bij een andere populatie stond, maar toch zo'n fijne communicatie en samenwerking met iedereen had. Ik was vanaf de eerste dag gefascineerd door de mobiele school als hulpmiddel, omdat ik begreep dat het heel nuttig kan zijn voor zowel het onderwijs als de betere en diepere benadering van de kinderen.

Wat was je beste ervaring met de mobiele school?

Eleni: Ik heb geen unieke favoriete ervaring met de mobiele school, maar ik heb wel een favoriet moment. Het moment waarop een kind begrijpt dat hij of zij het kan, op het moment dat het beseft dat het ook capaciteiten heeft. De glimlach van prestatie is het mooiste wat ik ervaar met de mobiele school!

Alberto: Ik kan deze vraag niet beantwoorden zonder het woord: „alles”.

Menu's: Slechts één? Er zijn er zoveel. Alle blije gezichten! Als ik er maar één moet kiezen, dan is dat de eerste interventie in het kamp van Agias Sofias. Tijdens de training was een van de belangrijkste dingen die Ann en Rob ons vertelden over de aanpak van een kind dat verbonden is met de straat. Ze vertelden ons dat het niet altijd een goed idee is om de kinderen aan te raken (bijvoorbeeld op de schouder tikken), omdat de kinderen die aanraking in veel gevallen in verband hebben gebracht met iets ergs. Toen we op het kamp aankwamen, waren alle kinderen erg enthousiast over de mobiele school. Ze renden allemaal naar ons toe om dit nieuwe ding te bekijken dat we hadden meegenomen. Nou ja, bijna allemaal... Er was een kleine jongen van ongeveer 3 of 4 jaar oud. Hij was heel voorzichtig en hield afstand. Ik wilde echt dat hij erbij betrokken was, dus ik benaderde hem en ik deed het verkeerd. Ik probeerde hem op zijn schouder aan te raken en te zeggen: „Hallo, kom met ons spelen!”. Het kind maakte een beweging met zijn hand, om zijn hoofd te beschermen tegen een klap en deed meteen vijf stappen achteruit. Dat was het moment waarop ik me de woorden van Ann en Rob herinnerde. Ik zei tegen hem: „Oké, neem je tijd. Ik zal daar op je wachten!”. Ik ging terug naar de mobiele school en hield hem in de gaten. Na een half uur, terwijl ik op de grond zat, kwam het kind, omhelsde me, glimlachte en vroeg me om met hem te spelen. Dat was zo'n gelukkig moment voor mij! Ik voelde me echt opgelucht. Vanaf die dag werden we echt goede vrienden en hebben we samen gespeeld en ontdekt.

Nikos: Heel veel! In 2017 ontmoette ik bijvoorbeeld een kind met wie ik in 2014 werkte. Het eerste wat hij me wilde vertellen was dat hij naar school ging en dat hij nu op de middelbare school zat. Dus dat is zeker een geweldig moment.

Theodore: Het merendeel van mijn ervaringen met de mobiele school vond plaats in Peraia, een Romakamp op het platteland van Thessaloniki, Griekenland. Mijn beste ervaring is niet één specifieke gebeurtenis. Het zijn de verschillende momenten waarop we hulp kregen van de mensen in het kamp. Van ons water geven in de hitte, tot ons ruimte geven in de schaduw om onze sessies te leiden en zelfs om andere mensen uit de gemeenschap te bestrijden en ons te verdedigen tegen verbale en fysieke aanvallen. Dat waren altijd heel vernederende ervaringen, die me steeds weer een waardevolle les bijbrachten. We denken misschien dat we in staat zijn om een of andere vorm van ondersteuning en hulp te bieden, maar wij — als opvoeders — zullen ook altijd ondersteuning nodig hebben.

Wat is jouw drijfveer om door te gaan met het project?

Eleftherie: Het is belangrijk om kleine overwinningen te vieren en niet te veel aandacht te besteden aan langetermijndoelen. Iets waar ik heel blij van word, is gewoon te zien hoe de kinderen plezier hebben en kleine dingen leren, kleine stapjes zetten. Zelfs als ze erin slagen om één eenvoudig woord correct te schrijven of je een glimlach of een knuffel te geven,... Voor mij is dat al genoeg om door te gaan.

Eleni: Het mobiele schoolprogramma is multidimensionaal, dus behalve de kinderen en de doelen die we in het kamp hebben, zijn mijn vrijwilligers een andere reden waarom ik nog steeds gemotiveerd ben om dit werk te doen. Ze zijn echt gepassioneerd en gemotiveerd. Omdat er vaak nieuwe vrijwilligers zijn, inspireren ze me op de een of andere manier om gemotiveerd te blijven en steeds nieuwe dingen te proberen.

Wat is de toegevoegde waarde van de mobiele school voor straatwerk?

Stefania: Met de mobiele school ontmoet je de kinderen en hun families in hun omgeving. Voor mij is dat het verschil, we moeten onszelf in hun schoenen verplaatsen. De samenwerking met de mobiele school geeft me de kracht om te denken dat deze gemeenschap de mogelijkheid heeft om hun leven te veranderen en ik ben erg blij om samen te werken met mijn geweldige collega's, die alles geven wat ze hebben om het leven van deze kinderen te veranderen. De mobiele school geeft iedereen die ermee werkt de mogelijkheid om zijn ziel en geest te openen.

Eleftherie: Omdat de mobiele school zo groot is en zoveel kleuren heeft, is het een heel eenvoudig hulpmiddel om kinderen aan te trekken en dichter bij hen te komen. Het leukste aan de mobiele school vind ik de communicatie, de manier waarop je contact maakt met de kinderen. Na een tijdje zie je dat de kinderen naar je gaan vragen, dat je een vertrouwensband met ze opbouwt. Dat is de beste beloning voor mij. Ik hou ook erg van de energizers en alle spelletjes die je met de kinderen kunt spelen om met ze te communiceren. Tijdens het spelen voelen ze zich vrij en het is de perfecte start om elkaar te leren kennen. Tijdens de games komen we meer te weten over de kinderen en hun families en kunnen we veel informatie verzamelen om aan casemanagement te doen. De tool biedt ons veel mogelijkheden.

Nikos: Ik ben het eens met Eleftheria. Om straatwerk te kunnen doen, moet je de kinderen en hun behoeften kunnen identificeren, maar het moeilijkste is om dat verband te leggen. Je moet in contact kunnen komen met de kinderen en de makkelijkste manier om dat te bereiken is door ze nieuwsgierig te maken, door ze iets aan te bieden dat ze nog niet weten. De mobiele school is een geweldig hulpmiddel om dat te doen en we zagen dat de combinatie van de mobiele school met sociaal circus ook wonderen doet. De kinderen zien je met andere ogen, je bent niet alleen een volwassene meer maar een animator. Het maakt het makkelijker om verbinding te maken en als je de kinderen eenmaal kent, kun je ook contact maken met hun familie en hen zoveel mogelijk steunen.

Eleni: Toen ik de mobiele school voor het eerst zag, ontstond er een hele nieuwe onderwijswereld. Het is iets unieks en het is heel moeilijk om de kracht ervan te begrijpen als je het zelf nog nooit als hulpmiddel hebt gebruikt. Het is een symbool van eenheid, gelijkheid en plezier. Het is de beste partner op het werk. Het zou heel moeilijk voor me zijn om nu op een andere manier met kinderen te werken, aangezien mobiele school volgens mij alles combineert. Het bestrijdt de oorzaak en niet het symptoom.

Hoe zou je de mobiele school in 3 woorden omschrijven?

Eleftherie: Leuk, leerzaam en kleurrijk.

Nikos: Een mysterieuze magische doos.

Stefania: Empathie, creativiteit en blijdschap.

Valbona: Slim, kleurrijk en krachtig.

Theodore: Hartelijke verandering in het onderwijs.

Alberto: Ultieme educatieve tool voor guerrilla! Sorry, ik heb er 4 gebruikt (lacht).

Eleni: Uniek, innovatief, aanpasbaar.

Menu's: Kleuren, glimlachen en acceptatie.

ARSIS en PRAKSIS werken al 10 jaar samen met de mobiele school. Wat denk je dat je in die jaren hebt bereikt?

Alberto: Vertrouwen. Op veel plaatsen waar we vandaag interventies doen, werkte ARSIS in het verleden al samen met de mobiele school. Meer dan eens ben ik benaderd door volwassenen die me vertelden dat ze ook met de mobiele school hebben gespeeld toen ze jonger waren, dat ze veel hebben geleerd en dat ze het erg naar hun zin hadden.

Menu's: Kinderen bereiken, veel kinderen. Al die jaren hebben we kinderen in hun omgeving bereikt en dat is voor mij een enorme prestatie. Alle interventies en activiteiten die we hebben gedaan. En de gevoelens die zowel de straatwerkers als de kinderen hebben gevoeld. Dit allemaal. Voor mij was de mobiele school een enorme school, zowel professioneel als persoonlijk. Het was zo'n geweldige ervaring, echt de beste ervaring van mijn leven. Ik denk dat ik door de mobiele school ben geworden wie ik ben.

Valbona: Ik denk dat de mobiele schooltool ons heeft geïnspireerd om met heel verschillende doelgroepen in verschillende periodes en op verschillende manieren te werken, omdat het zo'n veelzijdige tool is. In het begin gebruikten we het vooral om in Roma-gemeenschappen te werken. Vervolgens om te werken met kinderen die worden verhandeld en met de kinderen die op straat werken. Het was daar ook erg nuttig. Nadien wilden we de belangenbehartiging over kinderrechten aan de orde stellen, dus hebben we de mobiele school een jaar lang op scholen gebruikt. Toen begon de vluchtelingencrisis en dat was het enige instrument dat we konden gebruiken aan de grens tussen Griekenland en Noord-Macedonië en in de vluchtelingenkampen. In de afgelopen 10 jaar heb ik de resultaten van dichtbij gezien. Kinderen uit Roma-gemeenschappen die zeggen dat ze voortaan hun tanden zullen wassen, kinderen in vluchtelingenkampen die over hun rechten praten,... Voor mij is dit echt belangrijk om te zien. De kinderen uit al deze verschillende groepen leren iets wat ze voorheen niet wisten, iets waardoor ze zich op iets nieuws concentreren. Het is leuk om de organisatie ook te zien groeien. Er werken hier nu 20 mensen! Het is erg leuk om te zien wat we tot nu toe hebben kunnen bereiken.

Theodore: In de afgelopen 10 jaar is de mobiele school een van de kernprogramma's van PRAKSIS Thessaloniki geworden. Ik ben vooral trots op het werk dat is gedaan in Romakamp Peraia, waar we het langst hebben gewerkt. Ik ben er oprecht van overtuigd dat het mobiele schoolproject er in al die jaren in is geslaagd een soort relatie op te bouwen die een impact heeft op de bevolking die daar woont en op de generaties kinderen waarmee we hebben samengewerkt.

Zie je ARSIS/PRAKSIS nog 10 jaar samenwerken met de mobiele school?

Valbona: Ik hoop dat ik hier over 10 jaar niet meer ben (lacht), maar ik hoop dat ik over 10 jaar hoor dat ARSIS de mobiele school nog steeds gebruikt. Ik denk dat het iets is dat nog niet af is. Ik heb niet het gevoel dat we met de mobiele school ons doel al bereikt hebben. Het is een continu proces, dat ons altijd uitnodigt om creatief na te denken over hoe we de tool beter kunnen gebruiken, hoe we kinderen en gezinnen in nood beter kunnen ondersteunen.

Stefania: En meer, ja. Ik vind dat we meer moeten doen aan de match tussen deze uitgesloten populatie en het onderwijssysteem.

‍